***

niemy smutek
kolejna nieprzeżyta żałoba 
krew krzepnąca na kafelkach łazienki
i nadzwyczaj spokojne lalki z porcelany 
głuche krzyki 
od lat wyuczonej pokory 

biały fartuch
nieszczere rozmowy z samą sobą 
w gabinecie przepełnionym bólem obcych ludzi
ktoś próbuje pomagać 
zadaje pytania 
słyszy ciszę 
i łzy pozbawione żalu 
tylko bezsilność 
została 
jak ślady krwi na kafelkach łazienki 

***

nie współczuj mi już
proszę
robi to wystarczająco wiele osób
reszta o niczym nie wie

więc nie pisz już o mnie
proszę
bo nigdy nie domyślisz się wszystkiego
choć i tak wiesz zdecydowanie zbyt wiele
nie wypytuj jej o mnie już 
proszę
o niczym ci nie powie
obiecała

nie przychodź już do mnie więcej
zapomnij
i spal wiersze
nie chcę abyś dzisiaj znów płakała

i łudziła się przez kolejne strony
że kiedyś pozwolę ci się zbliżyć