***

zapach kadzidła

i smród słów ludzkich

grupa głupców modlących się do ściany

śpiewająca liturgiczne pieśni na dwa głosy

zabronili mi kochać

i jej też zabronili

bo urodziła się wcześniej

i deklarowała wierność

przez lata patrzyłam jak cierpi

nie,

nie mogłam jej pomóc

ani przynosić herbaty

ani głaskać po głowie

zabronili dotyku

i pocałunków w policzek

i rozmów przy wschodzie słońca

powtarzali jak mantrę

że miłość ma jedno imię

że my nie umiemy kochać

że inni też nie potrafią

nie mają prawa sprzeciwu

patrzyłam jak umierała

ubrana w szkarłatną suknię

miała związane nadgarstki

a w dłoniach białą różę

nie przyszłam na jej pogrzeb

nie pozwolono mi kochać

***

nie chcesz mieć dla mnie czasu

nie rozumiesz za co mogłabyś przepraszać

mówię do Ciebie

a słucha tylko zachmurzony księżyc

wierzę że ty także kiedyś do niego płakałaś

niekochana

dwudziestoparoletnia złośnica

elfia wróżka

dziecko mroku

karmazynowa księżniczka

nikt nie słyszał gdy krzyczałaś niemym szeptem

skalane usta smakowały jak czerwone wino

dziś obydwie nie mieścimy się w kanonach współczesności

ja palę słowa

ty wspomnienia czarno-białe zmieniasz w uśmiech

chciałabym Ci życzyć miłej nocy

lecz nie zasnę

patrzysz w gwiazdy

a więc także dziś nie uśniesz  

***

hej mała,

chciałam Ci tylko powiedzieć

że chyba radzę sobie dobrze

moja droga,

my artyści już tak mamy

na (nie)szczęście 

że nierozumiani zarywamy noce

i czasami cierpimy bardziej niż potrzeba

kochana, 

nie będę się już tak do Ciebie zwracać

obiecuję

jak chciałaś postaram się odejść

zabierając wszystkie moje wiersze

wiedz tylko,

że kochałam Cię przez te wszystkie lata 

i choć mi nie wolno

    - kocham nadal 

a tego mi nikt nie zabierze

***

poeci umierają samotnie 

z niekochania 

widzą za dużo człowieka w człowieku 

malują nieczytelne portrety 

atramentem 

a ich rozpaczliwe wołanie o pomoc 

podziwiają tysiące 

naiwnych głupców 

co chcą nadinterpretować proste słowa

a oni 

/poeci/

z kamienną twarzą 

i kubkiem herbaty której nie miał kto zaparzyć 

czują zbyt wiele 

i to ich przeraża 

Jej portret 

a ona nosiła białe suknie 

i czarnego orła trzymała w złotej klatce
przemawiając do niego językiem zbrodniarzy 

śpiewała melodyjne kołysanki 

chociaż nie miała dla kogo 

marzła 

nerwowo przewracając kartki

gubiła długopisy

myślę że malowała motyle 

i dlatego nie podciągała rękawów 

smutne miała oczy 

i piękny uśmiech aktorki

skrzywdzona

siedziała w połyskującym Lamborghini 

układając zakurzone pluszaki 

przez bolesne zrządzenie losu 

a może pokutowała za przeszłość? 

nie rozumiała niczego 

nie potrafiła rozmawiać 

a ja malowałam jej portret 

przez ostatnie lata 

choć tyle razy zabierano mi szkicownik 

***

niemy smutek
kolejna nieprzeżyta żałoba 
krew krzepnąca na kafelkach łazienki
i nadzwyczaj spokojne lalki z porcelany 
głuche krzyki 
od lat wyuczonej pokory 

biały fartuch
nieszczere rozmowy z samą sobą 
w gabinecie przepełnionym bólem obcych ludzi
ktoś próbuje pomagać 
zadaje pytania 
słyszy ciszę 
i łzy pozbawione żalu 
tylko bezsilność 
została 
jak ślady krwi na kafelkach łazienki 

***

nie współczuj mi już
proszę
robi to wystarczająco wiele osób
reszta o niczym nie wie

więc nie pisz już o mnie
proszę
bo nigdy nie domyślisz się wszystkiego
choć i tak wiesz zdecydowanie zbyt wiele
nie wypytuj jej o mnie już 
proszę
o niczym ci nie powie
obiecała

nie przychodź już do mnie więcej
zapomnij
i spal wiersze
nie chcę abyś dzisiaj znów płakała

i łudziła się przez kolejne strony
że kiedyś pozwolę ci się zbliżyć