***

pamiętam nasze wspólnie spędzone wieczory

chodzenie za rękę, do parku, na stacje

pamiętam jak mówiłeś mi o świetle gwiazd

i pamiętam randki, śniadania, kolacje

pamiętam twoje słowa i twój ciepły dotyk

oddech twój tak szybki, twoje bicie serca

i pamiętam te wszystkie pierwsze pocałunki

których odmówiłam

ona była pierwsza

pamiętam jak pisałeś ile do mnie czujesz

jak na co dzień milczałeś, jak błądziłeś wzrokiem

i jak w końcu stwierdziłeś że to nie przeze mnie

że to nie na zawsze, że napiszesz potem

że się jeszcze spotkamy, że "przepraszam mała"

że ludzie odchodzą, przychodzą kolejni

no i żebym czasem w nocy nie płakała

"serce mi się kraja, gdy widzę jak cierpisz"

a mi serce pękło, choć cię nie kochałam

wciąż nie rozumiejąc, ciągle jedno zdanie

tak do siebie samej w kółko powtarzałam

"nie miłość cię zniszczy, ale przywiązanie"

***

kochałam go wcześniej niż ty, Calineczko

jak płakał w przedszkolu, śmiał się w podstawówce

kochałam jego noce i słoneczne dni

jak dzwonił co wieczór i czekał aż usnę

kochałam go gdy mówił że cię bardzo kocha

kiedy o mnie zapomniał no bo byłaś ty

i kochałam go wtedy gdy po tobie płakał

gdy przy lampce wina lały mu się łzy

kochałam go bardziej niż ty, Calineczko

jego zgryźliwości i że czasem krzyczał

kochałam jego sprawy, które oddał mi

bał się że cię straci więc tyle ukrywał

kochałam go gdy mówił "chodźmy na herbatę"

a kończyliśmy pijani gdzieś w jego pokoju

i kochałam go nawet kiedy długo milczał

i gdy wracał do mnie zamiast pójść do domu

tak kocham go dłużej niż ty, Calineczko

może to przypadek, może kwestia stażu

a;e dziś przychodzi znowu tylko do mnie

wmawia że tęsknotę zniszczy upływ czasu

to ze mną spaceruje, mi daje całusy

lecz mnie boi serce bo jest nieszczęśliwy

i choć tobą gardzę, chcę byś znowu była

świat i tak od zawsze był niesprawiedliwy

ja go będę kochać z tobą, jeśli muszę

kosztem jego dobra, nie dam sobie szczęścia

a on gdy zrozumie i tak do mnie wróci

w końcu jesteś ważna, lecz ja najważniejsza

***

zanim mi to zrobiłeś, nie zadrżały ci dłonie

cisza nastała tak nagle, świat jakby powoli umierał

i to ja czułam jego ostatnie bóle i jęki

dlaczego wszyscy patrzyli, dlaczego nikt ci nie przerwał?

mój świat mi umierał w ramionach razem z ostatnią nadzieją

z resztkami zszarganej godności patrzyłam mu prosto w oczy

i to ten świat, niegdyś piękny, dziś mnie przypierał do ściany

bez żadnych zbędnych wyjaśnień brutalnie pozbawiał wolności

już nie chcę tego pamiętać

nazajutrz przyszłam na świat, z bezsiły powstało życie

ciebie nie muszę już znać i nie ucieknę już z krzykiem

bo nauczyłeś mnie milczeć, kiedy ktoś łamie mi serce

dziś role się odwracają

nie czuję niczego więcej

***

byłaś niechcianym dzieckiem, nawet śmierć cię nie chciała

podczas twoich narodzin niebo bardzo płakało

lecz skoro już przyjął cię świat, musiałaś bardzo się starać

zamknięta w pustym mieszkaniu kolejny raz umierałaś

los w końcu zesłał ci jego - wsparcie i silne ramiona

obiecał ci jasne dni, zaczęłaś wszystko od nowa

lecz nikt nie przewidział detalu - tak trudno było cię kochać 

więc coraz częściej, bezradnie wychodził z domu bez słowa

i zamiast niego - to los wciąż bezwiednie wiązał ci dłonie

a on ze swym strachem, tęsknotą - uciekał myślami do niej

z czasem zaczął i ciałem, znowu zostałaś sama

a teraz siedzisz tu ze mną, niepewnie próbujesz rozmawiać

i mówisz mi o tym wszystkim - dzisiaj nie jesteś już słaba

próbujesz wyjaśniać jak było, starasz się opowiadać

a ja cię rozumiem bez słów

też nigdy nie byłam kochana

***

całował jej jasną skórę zmęczonymi dłońmi ciężkie spojrzenie jak rosa spoczęło na skroniach a ptaki poczęły śpiewać nieco głośniej niż zwykle wiatr dął jak nigdy dotąd, wreszcie mogli się kochać

wśród drzew, gałęzi i liści blade ciało dziewczyny oczy zasnute mgłą, chmurami zasnute niebo i deszcz błyskawic, huk grzmotów, płytki oddech mężczyzny zauroczony jej pięknem już nie dostrzegał niczego

z jej gardła wydobył się krzyk, lecz zastygł w zsiniałych ustach spojrzenie pełne wyrzutu przykryły ciężkie powieki a on opętany miłością, stanął do walki z naturą choć nie mógł zatrzymać czasu sprzeciwił się samej śmierci

odbierał jej resztki godności, palcami zdzierając materiał usta błądziły gdzieś we mgle przy ustach niemej kochanki pot i łzy na policzkach mieszały się z zimnym deszczem wtedy, przy pierwszym spotkaniu widzieli się po raz ostatni

potem przynosił jej kwiaty - bratki, błękitne hiacynty pisał dla niej i śpiewał, a w oczach nadal miał obłęd choć nigdy jej już nie zobaczył bywał nadzwyczaj spokojny z czasem stał się artystą, a serce lasu - ogrodem

***

twoja była dziewczyna właśnie umarła na torach

mówiła że tutaj na stacji widziała Cię po raz ostatni przyniosła te białe róże i płacz swój ubrany w słowa kto przyszłej samobójczyni sprzedał tak piękne kwiaty?

mówiła, a ja słuchałem, wokół nie było nikogo Bóg kazał mieć ją w opiece, nie mogłem jej teraz zostawić dziś wiem o tobie już wszystko, pamiętam każde jej słowo choć nie umarła przez ciebie, mogłeś coś na to poradzić

mogłeś czytać jej wiersze i czasem przynosić jej kwiaty nie przyszłaby tu z różami, gdyby je kiedyś dostała nie przyszłaby tutaj z wierszem, który był zrozumiany

nie przyszłaby tutaj wcale, gdyby się czuła kochana

mogłeś słuchać jej bardziej i czasem próbować zrozumieć nie chciałaby żegnać się ze mną, gdyby miała żyć dalej nie chciałaby ze mną rozmawiać, gdybyś chciał poznać jej duszę nie mówiłbym teraz do ciebie, gdyby nie przyszła tu wcale

przeszłość wiązała jej ręce, wspomnienia kradły jej oddech nie miała dla ciebie miłości, ktoś był już tutaj przed tobą (uwierz, tak bardzo chciała móc szansę dać samej sobie)

ale odchodząc bez słowa tę miłość zabrał ze sobą

blask mój niebieski już opadł, gdy miałem patrzeć jej w oczy lecz obiecałem że wszystko przekażę ci w miarę siły bo choć nie zdążyłeś jej pomóc, niczego nie ma ci za złe

trochę przerosło ją życie, lecz chciała byś był szczęśliwy

i to mnie poprosiła, żebym nad tobą czuwał bo gdzieś na górze już raczej nie trzeba Anioła Stróża

patrz, wiatr do teraz nuci pożegnań słowa a tam przy drugim peronie kwitnie dziś biała róża

 

"pani geograf"

liczyła gwiazdy

blask księżyca oświetlał jej bladą twarz

znała na pamięć wszystkie galaktyki

nie znała swojego miejsca we wszechświecie 

zanim odszedł

rozmawiał z nią o zachodach słońca

zwiedzał świat

przywoził jej kamienie szlachetne z dalekich wycieczek

(dlaczego pozwoliłaś mu odejść?)

puste mieszkanie 

jej szczupłe dłonie i pierścionek z szafirem

dwunasta w nocy 

od lat jest najpiękniejszym klejnotem

(a on odszedł

już wtedy jak mnie tulił w świetle słońca 

i całował

nie miałam sił, aby sprowadzać go z powrotem)

***

nie łączyło nas nic

miałaś tylko ładne włosy

słodki zapach

(irys, jaśmin i kwiat pomarańczy)

w łóżku też bywałaś całkiem niezła

no i w życiu

byś została już na zawsze

to wystarczy

(tak sądziłaś

ja nie chciałem cię tu trzymać)

nie łączyło nas nic

może tylko czarna kawa z rana

może tylko siniaki na biodrach

może tylko czerwona od szminki koszula

pokochałem noce z tobą

a nie ciebie,

moja mała

ty zawsze za dużo czułaś 

***

w oczach macie śmierć

żałosne błazny współczesności

tylko czekam aż wybije wasza ostatnia godzina

psychotropy nie wyciszą bólu duszy

ani strachu

to każdy z was powoli sam siebie zabija

i krwawią wam ręce

tanim alkoholem przemywacie rany

nasenne leki wcale nie pomogą zasnąć

brak przyszłości,

przeszłości,

szara teraźniejszość

nikt wam nie wierzy w te łzy 

i w waszą fałszywą tożsamość

depresja, gwałt, samobójstwo

w twarz się śmiejecie nieszczęściom

obraz wykluczonego społeczeństwa

zabawne zwrotki, brak uczuć

załatwcie sobie psychiatryk

a potem wykończcie się sami

w geście zwycięstwa