***

pamiętam nasze wspólnie spędzone wieczory

chodzenie za rękę, do parku, na stacje

pamiętam jak mówiłeś mi o świetle gwiazd

i pamiętam randki, śniadania, kolacje

pamiętam twoje słowa i twój ciepły dotyk

oddech twój tak szybki, twoje bicie serca

i pamiętam te wszystkie pierwsze pocałunki

których odmówiłam

ona była pierwsza

pamiętam jak pisałeś ile do mnie czujesz

jak na co dzień milczałeś, jak błądziłeś wzrokiem

i jak w końcu stwierdziłeś że to nie przeze mnie

że to nie na zawsze, że napiszesz potem

że się jeszcze spotkamy, że "przepraszam mała"

że ludzie odchodzą, przychodzą kolejni

no i żebym czasem w nocy nie płakała

"serce mi się kraja, gdy widzę jak cierpisz"

a mi serce pękło, choć cię nie kochałam

wciąż nie rozumiejąc, ciągle jedno zdanie

tak do siebie samej w kółko powtarzałam

"nie miłość cię zniszczy, ale przywiązanie"

***

kochałam go wcześniej niż ty, Calineczko

jak płakał w przedszkolu, śmiał się w podstawówce

kochałam jego noce i słoneczne dni

jak dzwonił co wieczór i czekał aż usnę

kochałam go gdy mówił że cię bardzo kocha

kiedy o mnie zapomniał no bo byłaś ty

i kochałam go wtedy gdy po tobie płakał

gdy przy lampce wina lały mu się łzy

kochałam go bardziej niż ty, Calineczko

jego zgryźliwości i że czasem krzyczał

kochałam jego sprawy, które oddał mi

bał się że cię straci więc tyle ukrywał

kochałam go gdy mówił "chodźmy na herbatę"

a kończyliśmy pijani gdzieś w jego pokoju

i kochałam go nawet kiedy długo milczał

i gdy wracał do mnie zamiast pójść do domu

tak kocham go dłużej niż ty, Calineczko

może to przypadek, może kwestia stażu

a;e dziś przychodzi znowu tylko do mnie

wmawia że tęsknotę zniszczy upływ czasu

to ze mną spaceruje, mi daje całusy

lecz mnie boi serce bo jest nieszczęśliwy

i choć tobą gardzę, chcę byś znowu była

świat i tak od zawsze był niesprawiedliwy

ja go będę kochać z tobą, jeśli muszę

kosztem jego dobra, nie dam sobie szczęścia

a on gdy zrozumie i tak do mnie wróci

w końcu jesteś ważna, lecz ja najważniejsza

***

zanim mi to zrobiłeś, nie zadrżały ci dłonie

cisza nastała tak nagle, świat jakby powoli umierał

i to ja czułam jego ostatnie bóle i jęki

dlaczego wszyscy patrzyli, dlaczego nikt ci nie przerwał?

mój świat mi umierał w ramionach razem z ostatnią nadzieją

z resztkami zszarganej godności patrzyłam mu prosto w oczy

i to ten świat, niegdyś piękny, dziś mnie przypierał do ściany

bez żadnych zbędnych wyjaśnień brutalnie pozbawiał wolności

już nie chcę tego pamiętać

nazajutrz przyszłam na świat, z bezsiły powstało życie

ciebie nie muszę już znać i nie ucieknę już z krzykiem

bo nauczyłeś mnie milczeć, kiedy ktoś łamie mi serce

dziś role się odwracają

nie czuję niczego więcej

***

byłaś niechcianym dzieckiem, nawet śmierć cię nie chciała

podczas twoich narodzin niebo bardzo płakało

lecz skoro już przyjął cię świat, musiałaś bardzo się starać

zamknięta w pustym mieszkaniu kolejny raz umierałaś

los w końcu zesłał ci jego - wsparcie i silne ramiona

obiecał ci jasne dni, zaczęłaś wszystko od nowa

lecz nikt nie przewidział detalu - tak trudno było cię kochać 

więc coraz częściej, bezradnie wychodził z domu bez słowa

i zamiast niego - to los wciąż bezwiednie wiązał ci dłonie

a on ze swym strachem, tęsknotą - uciekał myślami do niej

z czasem zaczął i ciałem, znowu zostałaś sama

a teraz siedzisz tu ze mną, niepewnie próbujesz rozmawiać

i mówisz mi o tym wszystkim - dzisiaj nie jesteś już słaba

próbujesz wyjaśniać jak było, starasz się opowiadać

a ja cię rozumiem bez słów

też nigdy nie byłam kochana

***

całował jej jasną skórę zmęczonymi dłońmi ciężkie spojrzenie jak rosa spoczęło na skroniach a ptaki poczęły śpiewać nieco głośniej niż zwykle wiatr dął jak nigdy dotąd, wreszcie mogli się kochać

wśród drzew, gałęzi i liści blade ciało dziewczyny oczy zasnute mgłą, chmurami zasnute niebo i deszcz błyskawic, huk grzmotów, płytki oddech mężczyzny zauroczony jej pięknem już nie dostrzegał niczego

z jej gardła wydobył się krzyk, lecz zastygł w zsiniałych ustach spojrzenie pełne wyrzutu przykryły ciężkie powieki a on opętany miłością, stanął do walki z naturą choć nie mógł zatrzymać czasu sprzeciwił się samej śmierci

odbierał jej resztki godności, palcami zdzierając materiał usta błądziły gdzieś we mgle przy ustach niemej kochanki pot i łzy na policzkach mieszały się z zimnym deszczem wtedy, przy pierwszym spotkaniu widzieli się po raz ostatni

potem przynosił jej kwiaty - bratki, błękitne hiacynty pisał dla niej i śpiewał, a w oczach nadal miał obłęd choć nigdy jej już nie zobaczył bywał nadzwyczaj spokojny z czasem stał się artystą, a serce lasu - ogrodem