24.05.2017

Tak bardzo im wszystkim współczuję, wiesz?
Ja mam moje psy, moje schronisko, moje wiersze, czasem mam też książki i język niemiecki. Mam też moją A - jedną i drugą. Obydwie je kocham i w moich myślach one obydwie są tylko moje. 
Ty masz swoją muzykę, swoje wycieczki do lasu, swoje marzenia i niewypowiedziane słowa, które powoli z Ciebie wyciągam. Może jeszcze tego nie wiesz, ale masz też mnie. Jestem w stanie Ci obiecać, że nikt nigdy nie potraktuje Cię i nie pokocha tak jak ja. 
Ale są ludzie, którzy nie mają niczego. Ludzie, którzy po powrocie z pracy czy ze szkoły żyją tylko po to, aby tam znowu wrócić. Ludzie, którzy nie ścielą łóżek, nie odkładają filiżanek. Czasami czekają tylko od jednej imprezy do kolejnej, od jednego zachodu słońca do drugiego. 
Naprawdę im wszystkim współczuję, to musi być straszne.